Zor duygudur güvensizlik. Yarının ne olacağını bilememek… Hele ki yaşadığınız toplum, aile ya da çevreniz size yeterli yönlendirmeyi, özendirmeyi yapamıyorsa, duymayı beklediğiniz desteği sağlamıyorsa. İnsanın kendini bir güven ikliminde hissetmesi, olumlu özellikler geliştirmesi için bir fırsat yaratır.
Eğer kendimizi yeterince güvende hissetmezsek, her attığımız adımın sonrasını görmeyi bekleriz. Acaba az sonra, yarın, gelecek hafta ne olacak? Bir bilebilsek… Bu düşünce, bizi giderek geleceği tahmin etmeye sürükler. Gün ortası rüyaları, yıldız falı okumalar, bilgisayar destekli fal açmalar, iyi kahve falı bakan arkadaş edinmeler… Adeta bir aşk romanının önce sonunu okumak…
Önce romanın sonunu bilmeyi isteriz. Eğer kötü bir son ise muhtemelen okumayı istemeyiz. Eğer iyi bir son ise sonu bilmenin gönül rahatlığı ve tembelliği içinde baştan okumaya başlayabiliriz.
Hâlbuki okuduğumuz o roman bir sonuç değil, bir süreçtir. Yaşamda bir yürüyüş örneğidir. Roman boyunca okuduğumuz satırlarla birlikte yaşam deneyimimiz zenginleşir. Aklımızda, ruhumuzda farklı zihinsel tartışmalar yaparız. Okuduğumuzu kendi yaşadıklarımızla karşılaştırır ve yeni duruşlar, tavırlar kazanırız. Çoğu zaman okumak bir özeleştiridir. O romanı okumanın sağladığı bu özeleştiri sayesinde romanın başındaki ‘ben’ ile sonundaki ‘ben’ birbirinden çok farklıdır.
Başarılı bir sonuca, mutlu bir sona ulaşmak önemlidir. Ama daha da önemlisi, yaşamın kendisinin her anının bir kazanım, başarı ve mutluluk süreci olmasıdır. Bizi yüksek nitelikli bir sona ulaştıran da sürecin kaliteli olması değil midir?
Kendi adıma ben, bir roman okumaya başladığımda önce sonunu bilmeyi istemem. Vardığım son her ne ise bunun daima bir kazanım olduğunu düşünürüm. O romanı okurken, her satırda yeni çağrışımlar, yeni tartışmalar yaparken fikren ve ruhen zenginleştiğimi düşünürüm. Vardığım sondan bağımsız olarak, iyi ki okudum der ve kendi sonuç dersimi çıkarırım. Kısacası yaşamımın ilerleyen bölümlerinde yararlanmak üzere aklımın raflarından birisine bir yaşam deneyi olarak tasnif ederim.
Adı ne olursa olsun; genelde aşka bakışımız da bir romana bakışımızdan çok farklı değildir. Daha başlarken sonunu merak ederiz. Çoğumuz aşkın yaşadığımız süreç olduğunu unutur, nasıl bir sona ulaşacağı konusuna kilitleniriz. Sonuçta da o sürecin tadını almak yerine, bir son gerginliği içinde neye, nereye vardığımızı bile anlamayız. Aşk ‘anlardan’ oluşur, sonlardan değil…
Aşkın bir süreç olduğunu unutursak, her sürecin önemli parçası olan değişimi ve gelişimi de unuturuz. Aşk, bir an yakalayıp bir kutuya koyarak sonsuza kadar saklayabileceğiniz bir şey değildir. İnsanın yaşamında var olan her şey gibi o da bir canlıdır. Değişir, büyür, gelişir veya belki de bedenlerimizden önce ölür.
Önce aşkı yaşamaktan tat almayı bilmeli. Bir çiçek gibi ona bakım, su ve ilgi vermeli. Ona vereceğiniz emek onun gelişmesine, canlılığını sürdürmesine neden olacaktır. Bugün aşkınız için ne yaptınız?
Gürcan Banger